Waar eet jij dit weekend (15): Vintage

In het hartje van Gent ligt een straat genaamd Onderbergen. Daar ligt Vintage, een gekende wijnbar die enkele maanden geleden werd overgenomen door een paar jonge wolven. Het is vandaag naast wijnbar, ook wijnwinkel en restaurant. Een leuke combinatie die je al eens in Italiaanse steden aantreft.

Ik was uitgenodigd door enkele wijnliefhebbers die het wilden hebben over … wijn en blogs. Het werd een uiterst gezellige avond waarin voluit werd gekletst over de godendrank in al zijn aspecten en het online gebeuren vandaag.

We namen een menu met drie gangen waarbij telkens 1 aangepast glas werd geserveerd. 48 euro is correcte prijs, zeker voor een stad als Gent. De mooi gedresseerde borden bevatten uitmuntende voorgerechten met zuivere Oosterse smaken waaronder wasabi. De wijn was een Chardonnay uit ‘de nieuwe wereld’. Lekker glas, maar een beetje te geparfumeerd voor het voorgerecht. Ook het hoofdgerecht werd goed bevonden al bleek de rest van het gezelschap wat problemen te hebben met het vlees dat te droog was. Hier vormde de wijn wel een mooi huwelijk, maar was voor mij een beetje een afknapper: Merlot met veel alcohol, maar vooral een echte houtbom. Niet mijn kopje thee.

Mijn dessert bleek dan weer een voltreffer en de kaas bij de disgenoten bleek ook in de smaak te vallen. Jammer genoeg werd er een rode wijn bij geserveerd. En er zijn nu eenmaal niet zoveel kazen die goed bij rode wijn gaan.

Conclusie: het eten is meer dan voortreffelijk, maar aan hun wijnkaart en -keuze kan nog gesleuteld worden. Je voelt wel de persoonlijke toets van de eigenaars en dat op zich is al een goed teken. Voor wie in Gent is, een leuk adres.

Trip naar Italië 7: Pierluigi kan het niet

Afgelopen 2 weken zat ik met enkele fijne vrienden in Italië. Het werd een reis vol culinair plezier en mooie muziekjes. Een reisverslag in meedere delen.
Deel 7: Pierluigi kan het niet.

Nog een adres, gekregen van een Italiaans televisieproductiehuis: Pierluigi. Het is gelegen op een pittoresk pleintje en we werden ontvangen door een leger goed geklede obers. De patron deelde discreet orders en deed zijn ronde van de tafels. We kregen een tafel aan de straatkant, waar volgens onze begeleider de meeste verkoeling was. Ja ja, Italianen kunnen het goed uitleggen. De geur van voorbijkomende wagens en Vespa’s kregen we er gratis bij.

Het bord dan. Ik bestelde een carpaccio van tonijn als voorgerecht en het was al snel duidelijk: deze tonijn was niet meer vers. Niet alleen het kwalijke geurtje, maar ook de smaak was niet meer je dat. Er was voldoende dressing om het geheel te maskeren en wat punch te geven. Echter, een verdronken kalf. Aan de overkant stond 2 keer spaghetti vongole en die bleken ook al niet geweldig. Eén hap en het leek wel of ik de bodem van de zee in de mond kreeg: veel zand en onwaarschijnlijk zout. Deze schelpjes waren duidelijk verkeerd bereid en niet ontdaan van overtollig zand.

Dessert hebben we niet meer besteld. We zijn  een ijsje gaan smikkelen in één van de gelateria’s om de ontgoocheling door te spoelen.

Trip naar Italië 2: back in time met Il Nino

Afgelopen 2 weken zat ik  met enkele fijne vrienden in Italië. Het werd een reis vol culinair plezier en mooie muziekjes. Een reisverslag in meedere delen.
Deel 2 : back in time met Il Nino.

Als je naar Europese steden trekt, zit je broekzak meestal vol met adressen van restaurants waar je zeker moet gegeten hebben. Sommige blijken waardeloos -later meer daarover-, anderen voldoen aan de hoge verwachtingen. Il Nino was een beetje een ‘tussenin-verhaal’ al was het maar omdat de rode Chianti Classico bijna op dagtemperatuur van Rome tijdens de zomer werd geserveerd. Een kwartier in de ijsemmer bracht hem opnieuw bij bewustzijn. Castello di Ama is en blijft een zeer mooie Toscaanse wijn.

Italië betekent steevast ook pasta als voorgerecht en de ‘al ragu’ blijft onovertroffen. Ook deze keer weer. Prima saus en perfect al dente. De Italianen hebben een patent op pasta koken, da’s duidelijk. Het hoofdgerecht werd ‘Bistecca Fiorentina’: een grote T-bone steak uit Toscane dat eenzaam op het bord verschijnt en eerlijk gezegd, meer heb je niet nodig. Fantastisch gekruid en smeltend op de tong.

Ook de ambiance is heel fijn. Obers waarvan er slechts eentje de pensioengerechtigde leeftijd nog niet had bereikt, maar die met veel flair en humor door de oude zaal walsten, en… een echte matrone die op haar troon maar één ding doet: afrekenen. Opgepast: korte broeken worden niet toegelaten. Dat kon een toerist ondervinden die gereserveerd had, maar de toegang werd ontzegd vanwege zijn korte broek.

Waar eet jij dit weekend (9)?

Thaise restaurants: iedere gourmand heeft er meerdere in zijn leven bezocht. Maar waar vind je nu die betere Oosterse keuken?
Voor Leuven en omstreken blijf ik zweren bij Thai House in de Tiensestraat. De bediening is vriendelijk, snel en de Thom Ka Kai niet te romig gemaakt. Ook voor de rode, groene en gele curry zijn ze niet te kwistig met kokosroom, waardoor alles verteerbaar blijft en je tenminste de verschillende smaken proeft. De essentie van eten, niet?

Als je niet zo houdt van curry, probeer dan zeker eens één van de specialiteiten achteraan op de kaart: Plah Kung. Een salade met scampi en een overheerlijkse oosterse dressing. Ook in pikante versie te verkrijgen.

En bij al dat lekkers zelden of nooit wijn, maar wel Singha. Het staat in mijn top drie van pilsbieren.

Wie zelf Thais wil leren koken, kan dat doen recht tegenover het restaurant. Daar heeft de eigenaar een heuse keuken geïnstalleerd en geeft er geregeld les.

Waar eet jij dit weekend? (8)

Verscholen achter de universiteitsbibliotheek van Leuven en weg van de winkeldrukte ligt het Italiaans restaurant Per Tutti. Als er iets is, waar Leuven geen gebrek aan heeft, dan zijn het wel Italiaanse restaurants. Ik denk spontaan aan A’ Zamara, Rossi of Castello Lucano, toppers in hun soort. Een vierde in de Italiaanse shortlist zou fijn zijn.

Samen met G., een goede vriend en misschien wel de beste reclamestrateeg en coach van het land, schoof ik aan tafel. Het interieur is atypisch Italiaans, maar wat op het bord verschijnt, is dat allerminst. Een degelijke carpaccio di manzo met de juiste ingrediënten en als verassing enkele schijfjes paddestoel. Apart, maar wel lekker. Al had het vlees toch kouder mogen zijn.
De pasta was een goed gefabriceerde penne arrabiata zonder tralala. Een dessert laat ik al eens aan mij voorbij gaan, maar mijn oog viel op cannoli. En dat kan ik niet weerstaan. Het is een typisch Siciliaans gerecht: een dichtgevouwen en gebakken koekje opgevuld met ricottakaas vermengd met alles wat zoet is. Vanille, chocolade, fruit,… Onwaarschijnlijk lekker.

Deze Italiaan heeft mijn culinair hart nog niet gestolen, maar ik kom hier zeker terug. Want wat op het bord verschijnt is eerlijk en degelijk, net als zijn biologische huiswijn.

Kroket in Oostende

Ik ben niet zo’n kustadept, maar professionele redenen brachten me vandaag in Oostende. En mijn compagnon de route -oud-inwoner van de stad aan de zee- kende een kleine taverne waar ze de beste garnaalkroketten serveren. Zo’n aanbod laat je niet links liggen, dus trokken we naar de Ensor in één of andere galerij vlakbij het casino-kursaal.

De tent bleek gerenoveerd. De oude stoelen en tafels met ‘toile cirée’ waren vervangen door een klassiek brasserieinterieur met de -je kent ze wel-bruine houten stoelen met ronde leuning. Hang daar maar eens een jas over.

Op het bord verschenen 3 iets te donker gefrituurde garnaalkroketten met het soort ballast dat je alleen in brasseries vindt. Ik som even op: 3 druiven, een schijf sinaasappel, een halve passievrucht, zure tartaar en een kommetje met sla, wortelen, een halve radijs. Dat hebben we ostentatief laten liggen en ons geconcentreerd op het belangrijkste. De korst was een beetje dik, maar de vulling was mooi lopend met voldoende garnalen en een duidelijke combinatie van garnalen- en visfond. Puik werk, één van de betere die ik al gegeten heb.

Jammer alleen van de nieuwe eigenaars die het nodig vonden om het authentieke karakter van de tent naar de knoppen te helpen. Toch blij dat ik er geweest ben. Binnenkort gooi ik eens een fijn recept van garnaalkroketten op de blog. Zo hoef je niet altijd naar Oostende. Of laat even weten waar er nog topgarnaalkroketten te koop zijn.

Beter dan sommige wijnen

Oude geuze kan geweldig smaken. Zeker 3 Fonteinen, die door kenners beschouwd wordt als de betere soort. Door een defect aan een thermostaat is de man kwasi zijn hele voorraad kwijt. Enkele weken voordien ben ik er nog langs geweest om enkele flessen in te slaan.

Oude geuze rijpt zoals een goede wijn. Je mag ‘m tot 10 jaar laten liggen in een goede kelder. Maar bij warm weer klinkt de lokroep van de flessen en dan moet er altijd eentje aan geloven. Hij mag licht gekoeld geserveerd worden (12-14°C) -al heb  ik ‘m persoonlijk liever iets warmer- en in de mond proef je de typische zure maar smaakvolle lambik. Nog wat jong nu, maar desalnietemin al heerlijk om te drinken.

Voor de liefhebbers. Om de hoek van de brouwerij vind je op het kerkplein van Alsemberg Brasserie 3 Fonteinen: een restaurant uitgebaat door de broer. Deze serveert nog een oude geuze uit 1997. Voor 13 euro (75cl) krijg je puur goud in het glas.

Wijnromantiek vs wijncommerce

Schrijven over wijn en proeven (met vrienden) is in veel gevallen omgeven met een zekere romantiek, en doet dromen van wijnboeren die met respect voor de natuur en liefde van het vak de best mogelijke wijn maken. Het gaat jammer genoeg niet altijd zo.

De jaarlijkse beurs Vinexpo draait op volle kracht en uit Bordeaux kreeg ik volgend ‘fijn’ antwoord op mijn vraag hoe het verliep: ‘Hier zie je alleen supermarkproducten en zie je ook welke commerce 80% van de wijnwereld is. Om je een voorbeeld te geven: ik proefde een Spaanse Reserva 2000, 100% tempranillo, rond, lekker uitgerijpt, naar keuze met een gouden, zilveren, wit of zwart etiket. Telkens met een verschillende naam en dus perfect voor restaurants die een ander label willen dan de supermarkt. Kostprijs : welgeteld  1,14 euro’ (sic).

Ook dat is de wereld van wijn.

Waar eet jij dit weekend? (6)

Verscholen in een zijstraat van de Oude Markt in Leuven ligt restaurant Beluga. Een visrestaurant met een lange geschiedenis. Dat is het vandaag nog steeds, maar wisselde sindsdien al enkele keren van eigenaar. De huidige houdt het nu toch al een hele tijd vol en werkt volgens het principe van één menu, uitsluitend vis.
De opsomming van de gerechten klonk veelbelovend: traag gegaarde paling met groene kruiden, een zonnevis met o.a. tuinbonen, snoekbaars met risotto en als afsluiter een sabayon van Pineau de Charentes. Het eerste stukje paling was uitmuntend. Zo moet een goede aal smaken. In mijn zoektocht naar de groene kruiden stootte ik onderaan het bord op een soort pesto. Het leek wel of er een lookbom ontplofte in mijn mond. Weg fijne smaak van de vis. Afknapper nummer 1. De zonnevis bleek hetzelfde lookbedje ziek. De snoek aan de overkant van de tafel was droog gebakken en zwom bijna letterlijk in overgare risotto, met -u raadt het al- alweer look. Drie afknappers op een rij.

De chef blijkt ook een echt wijnliefhebber te zijn. Met veel plezier en passie stelde hij ons een witte en een rode aangepaste wijn voor. De eerste 2 gerechten werden begeleid door een Auxerrois uit de Pfalz. Zeer jong (2008), pure Granny Smith in de neus en knisperend in de mond. Goede keuze en zeer koel geserveerd. Toen hij stilaan de temperatuur van de kamer aannam, versmalde hij tot een ordinair tafelwijntje. Over de rode kunnen we kort zijn: typische Toscaanse en goed gemaakte wijn, maar paste als een tang op een varken bij het hoofdgerecht.

Ik begrijp niet goed welke filosofie de chef erop nahoudt, maar het lijkt me logisch dat je in een visrestaurant vis centraal zet, ook in het bord. De kruiden, groenten,.. moeten een mooie begeleider vormen. Hier leek het wel of er bij slecht gemaakte Italiaanse gerechten nog snel een moot vis opgeknalt werd. Elke vogel zingt zoals hij gebekt is zeker, maar Beluga is geen spek voor mijn bek. Jammer.

Wil ik je ook nog lastigvallen met de prijs? 52 euro voor een 4-gangenmenu en 24 euro voor de aangepaste wijn. Leg 10 euro meer op tafel en je krijgt 5-gangen met aangepaste wijn in Couvert Couvert.

Middagwijn

Zelden drink ik alcohol tijdens de middag, behalve dan misschien op een vrije dag. Maar bij een goed bord Italiaans eten en leuk gezelschap dat ook van het goede leven houdt, durft er al wel eens glas geschonken worden. Le Pou qui tousse is een fijn restaurant pal in het centrum van Brussel gerund door 4 broers uit Sardinië. Op de uitgebreide kaart viel mijn oog op een tiental wijnen afkomstig van het Italiaanse eiland. Mijn kennis over die regio is beperkt, dus liet ik me adviseren door een uiterst sympathieke ‘mama’.

Het werd een Rocca Rubia 2005, gemaakt van 100% Carignano (Carignan). Heerlijke kruidigheid, toets koffie, leder, wild en veel fruit in de neus. In de mond vol en rond, mooie balans en goede lange afdronk. Leuke wijn die misschien toch wat meer verdient dan een pasta met tomatensaus of een scaloppina milanese, een stuk lam met kruiden bijvoorbeeld.