Vlaamse Wijnblogdagen: Zuid-Afrika

De timing is niet toevallig natuurlijk. Volgende week start het WK voetbal in het meeste zuidelijke land van het continent Afrika. Het zal jammer genoeg zonder ons radio-icoon Jan Wauters zijn, die deze avond overleden is. Eenenzeventig jaar is verdomd jong in een tijd waar we al maar ouder worden. Alweer een erudiet journalist die ons achterlaat.

Maar het zijn de wijnblogdagen en de dus moeten we het over wijn hebben. Eerlijk? Ik ken niets, maar dan ook helemaal niets van Zuid-Afrikaanse wijn. Ik heb ooit wel eens een Pinotage geproefd met een onwaarschijnlijk hoog rubbergehalte. Het schijnt de typiciteit te zijn van die druif. Oh ja, wat ik ook weet, is dat als er een druif op de fles staat, er minstens 85% van die specifieke druif in zit, en er voor minstens 85% van het jaartal op de fles aan toegevoegd is. Om het met een modern woord te zeggen: een ‘corridor’ voor gesjoemel en gezever.

Ongetwijfeld bestaat er geweldige  ‘marchandise’ uit Zuid-Afrika, en als ik eerlijk mag zijn, ik zou dat liever ter plekke willen proeven. Maar als er iemand is die mij met de ontdekking van het jaar wil laten kennismaken, graag.

Vlaamse wijnblogdagen: perfect wine-foodmatch

Tijdens opleidingen wijn zit er steevast een mini-onderdeel wijn en gerecht tussen. Ik houd me daar graag mee bezig en dus las ik vol verwachting de tekst ter voorbereiding. De ontnuchtering was groot. De auteur is vermoedelijk een wetenschapper ‘raté’, want ik trof de volgende formule aan :
smaak = (productbenadering + waardebeleving) x producteigenschappen.

Tjonge tjonge, wat zat er in die zijn thee? LSD? Natuurlijk spelen die elementen een rol in de smaak van een product, maar hoe kan je in godsnaam productbenadering optellen met waardebeleving en de som daarvan vermenigvuldigen met de eigenschappen van een product? Hoe moet ik mijn waardbeleving ten opzichte van de Conférencepeer kwantificeren? Staat veel sap, gelijk met een hogere staat van opwinding of krijgt de harde beet een 9 op de schaal van genot?

Anyway, om maar te zeggen. Er wordt wat afgeleuterd over smaken en hoe ze te combineren. Persoonlijk zoek ik elke dag naar leuke combinaties. Soms komen die spontaan, zoals die ene keer dat ik een fles Barbera bestelde bij een bord pasta met everzwijn. Een andere keer gaan we bewust op zoek naar wat nu het beste smaakt. Legendarisch zijn de aspergeavonden bij Vinikus, waar je drie gerechten met asperges proeft telkens begeleid van drie wijnen. De uitslag is evenzeer subjectief als verrassend.

En soms maakt het gewoon allemaal niet uit en is het gewoon genieten van elk bord dat passeert en laat je je verrassen door de wijn die er bij geschonken wordt. Afgelopen zondag was weer zo’n dag. Uitgenodigd door een gastheer en gastvrouw die de perfecte ‘niets moet-ambiance’ wisten te creëren. We kregen volgende gerechten en wijnen :

1. Sekt Pinot Noir 2006  van Weingut Am Stein  – Petit gris met champignons overgoten met een lichte roomsaus op basis van asperges

2. Riesling 2002 van Pfeffingen – Rundcarpaccio met parmesan, pesto en appelkappers

3. Silice Sauvignon Blanc 2008 van Domaine les Eminades – Tarbot met champignons, serranoham

4. Pomorosso Barbera d’Asti 2005 van Coppo – Lam met fijne kruiden, tuinbonen en aardappelen met rozemarijn

5. Riesling Auslese 1999 van Keller – drie kazen (Epoisse, Brie de meaux, ‘Barolokaas’)

6. Rivesaltes 1969 van Domaine Rancy – een klassieke dame blanche met echt (zeer echt) hoeveijs

Zou je het zelf ook zo doen?

Vergeten druivenrassen 1

Vlaanderen kent nogal wat wijnbloggers (zeer goede soms) en die hebben zich verenigd in een soort los verband. Belangrijkste onderdeel is het tweemaandelijkse thema waarover elke blogger praat. Deze keer schrijft men over vergeten druivenrassen. Ook ik ben verzeild geraakt in deze virtuele kliek en zal dus een poging wagen.

Vergeten druivenrassen is natuurlijk een wat vreemd begrip, want als ze vergeten zijn, wie drinkt ze dan nog? Anyway, ik interpreteer het als wijn van druiven die ofwel zeer lokaal zijn aangeplant en/of bijna niet gekend zijn bij het grote publiek.

Verdeeld over een 4-tal berichten zal ik kort een wijn met ‘vergeten ras’ onder de loep houden. Today: Romorantin (Domaine Tessier Cour-Cherverny “Les Sables” 2006 – Pasqualinno)

Ik proefde deze wijn uit de Loire vorig jaar en was meteen verkocht. Dankzij het expressieve karakter (fruitigheid en mineraliteit), de terroirgerichte verbouwing van Tessier en de mooie afdronk. Blijkbaar mag deze druif alleen nog Cour-Cheverny verbouwd worden en is deze appellatie speciaal opgericht in 1993 om de Romorantin te beschermen.

Bij het begin van de zomer werden we naar aanleiding van het einde van de cursus sommelier uitgenodigd bij één van de cursisten. De man had een stoet aan kleine exquise gerechten en bijpassende wijnen klaar. En eentje daarvan was: Les Sables 2005, in combinatie met een mossel met venkel, wortel, ui en selder. Die Romorantin paste niet alleen wonderwel bij het schaaldier, maar het frisse en tegelijk fruitige karakter deed mij al dromen van mijn eigen collectie. Te gepasten tijde schrijf ik er nog eens iets over.